Hugta ang pagkapyut sa sanga kang kaaraydan.
Sa tanhaga nga lugar nga imo iskwilahan,
duro ang sungay nga kanimo makablit,
sa una, manamit pay igo murahun, makaharalit.

Hugta ang pagkapyut sa sanga kang kaaraydan.
Nagapalibot ang makasirilaw nga shopping malls
basi malingaw timo kag magpinagusto,
lap-ok kag bakiras ko ang imo ginagasto.

Hugta ang pagkapyut sa sanga kang kaaraydan.
Indi magpalunay sa init ka tagipusuon;
makahulat ang nagapang-agda nga burubod.
Duro pa dyan sanda, indi anay pagtuk-a.

Hugta ang pagkapyut sa sanga kang kaaraydan.
Tuya pa sa punta ang luto nga bunga,
agwantaha lang anay ang maaplud nga matirawan
hay sa indi lang buhay, makaabot kaw gid sa ibabaw.

Sa balay nga ginsariksikan ka mga tinuig,
may mga daramguhanun nga nagauya-uya;
daw mga siklat nga kawayan sa panalgan.
Arandaman, hay basi gabok kag marunggus.

Si Nonoy nagapahuway marapit sa banggirahan.
Burubhay, ginlab-ot ka bakirasun nga alima ang lanahan.
Baranyos nga ginhimo karang Biyernes Santo
para ibulong sa pilas ka mga kabudlayan.

Rum-an, magpamintana ang adlaw sa sidlangan,
mapanaw run ang bata sa syudad ka Iloilo
nga bagtung ang mga pinutos ka paghimakas
para mapakaslan ang ginapangaluyagan nga handum.

Libug ka nagaantos nga nanay nadugangan.
Ginkalot ang ulo kag sa bata naghambal:
“Baw, Nonoy, kinahanglan birahan mo gid nga tuon,
rapit lang ang durungkaan kon ikaw matandus.”